Op reis met Henk en Loek naar de VS in 2011

Weer thuis...

13 oktober
Gisteravond hebben wij onze laatste avond in Las Vegas doorgebracht. Wij hebben dit gedaan met een etentje in restaurant Aureole in Hotel Mandalay Bay, dat aan Luxor grenst. Aureole is een redelijk chique restaurant, dat volgens de kaart in het verleden zelfs een Michelin ster gescoord heeft. Het eten en de bijpassende wijnen waren inderdaad verrukkelijk. Alleen is het jammer dat men in Amerika van een etentje geen avondje uit weet te maken. Je hebt het ene gerecht nog niet op of het volgende staat al voor je neus. En dat voor gerechten van dit niveau! Echt jammer dat ze er zo'n hoog tempo in houden. En als je je koffie op hebt vragen ze of je nog iets wilt en zo niet, dan verschijnt de rekening. Daar hoef je hier bijna nooit om te vragen of lang op te wachten. En dan sta je binnen 1 ½ uur weer buiten.
Vanmorgen stonden we om kwart voor vijf op. Eerst naar het verhuurbedrijf bij het vliegveld om de auto in te leveren (wat hier razend snel en zonder ingewikkeld gedoe gaat) en dan met de shuttlebus naar de vertrekhal, waar we ruim op tijd aanwezig waren. De paspoortcontrole stelde niet zo veel voor. Onze vlucht naar Houston had iets vertraging, zodat we even dachten dat onze overstap in Houston in gevaar zou komen. Maar dat bleek reuze mee te vallen. In Houston konden we zo doorlopen naar de volgende gate en waren we ruim op tijd voor de vlucht naar Amsterdam. In Houston vertrokken we om ongeveer 15.30; op dat moment was het in Amsterdam 22.30 uur. Betekent dat we een hele korte nacht zouden hebben.

14 oktober
's-Morgens rond half negen op tijd geland op Schiphol en de koffers verschenen ook al vrij snel op de band. De taxichauffeuse was inmiddels ook gearriveerd zodat we al weer snel naar Delft konden vertrekken.
Na een heel erg lange dag (bijna 20 uur)stonden we dan weer in ons eigen huis. Tijd om bij te komen en de herinneringen de revue te laten passeren. En de komende tijd heb ik meer dan 2000 foto's om iets moois van te maken...

Dit is tevens het laatste verhaal van onze weblog. Iedereen die met ons mee heeft gereisd: bedankt voor jullie belangstelling en voor jullie reacties!

Las Vegas en Death Valley

10 oktober
De laatste dag van onze campervakantie... We staan vroeg op en na het ontbijt pakken we al onze spullen in de koffers. Het lijkt wel of ze een stuk zwaarder zijn dan in het begin... Daarna de camper schoonmaken van binnen en de laatste kilometers afgelegd naar Campingworld (Moturis), de verhuurder van onze camper. Aan de ene kant voelt het goed de camper zonder brokken weer netjes op het terrein van de verhuurder te hebben neergezet, aan de andere kant neem je ook afscheid van een huisje wat meer dan 3 weken van jezelf is geweest. Van te voren hadden we 2300 mijl (circa 3700 km) geboekt en betaald. Het zijn er 2330 geworden, dit hadden we dus heel aardig ingeschat.
Vervolgens worden we naar het vliegveld van Las Vegas gebracht en gaan we naar Alamo autoverhuur om de door ons bestelde auto op te halen. Het is een mooie SUV, een KIA Sorento. Voor in de middag hadden we een uitstapje naar Red Rock Canyon bedacht. Dat is een mooi park, zo'n 30 km buiten Las Vegas. Het doet op sommige punten een beetje aan Valley of Fire State Park denken. Het is best opvallend dat het zo dicht bij zo'n grote stad zo stil kan zijn. Het is overigens vandaag Columbus Day en dat schijnt een soort nationale feestdag te zijn waarop iedereen vrij is. En dat is dan weer aan de drukte in het park te merken. Neemt niet weg dat het een bijzonder mooi park is en dat we er een mooi uitstapje van hebben gemaakt.
We gaan hierna terug naar Las Vegas. Loek wil graag even langs een modelspoorwinkel in Las Vegas en dat doen we dus ook maar even. Daarna door naar hotel Luxor.
Ik moet zeggen dat de massaliteit van alles hier in Las Vegas ons nogal tegen staat. Een parkeergarage van ettelijke etages, langs touwtjes aansluiten tot je aan de beurt bent voor iemand die je incheckt, overal een kakafonie van geluiden van slotmachines, muziek en andere herrie: het past niet bij de vakantie die we tot nu toe gedaan hebben.
Gisteravond zijn we nog naar een voorstelling geweest bij Treasure Island. Een gelikte show met allerlei effecten en geluiden. Allemaal best knap, maar het is mij allemaal te kunstmatig.
Vanavond zijn we wezen eten in een Italiaans restaurant in hotel Mandalay Bay, dat naast hotel Luxor ligt. De hotels worden met een soort tram verbonden, zodat je dat niet hoeft te lopen. Het eten en de Californische wijn waren zonder meer goed, maar om nou te zeggen 'intiem': nou nee. Veel herrie en een televisie die boven de bar aan staat verhogen de sfeer wat mij betreft niet echt. Moet je in Las Vegas overigens ook niet verwachten. En waar we ook nogal eens naar verlangen: een gewoon lekker kopje koffie en niet zo'n enorme beker met zo'n plastic dekseltje erop. Ook dat is hier met een lantaarntje te zoeken.
Morgen hebben we het plan om naar Death Valley, een park zo'n 160km buiten Las Vegas, te gaan.

11 oktober
We hebben voor vandaag een lange dagtocht op het programma staan. We rijden naar Death Valley, een nationaal park zo'n 160 km van Las Vegas verwijderd. Het is een prachtige rit. Het park zelf is nogal uitgestrekt, zodat we keuzes moeten maken voor wat we wel en wat we niet willen zien. Death Valley staat bekend als de heetste en laagst gelegen plek van de Verenigde Staten. De temperatuur nodigt dus niet echt uit tot het maken van lange wandelingen.
We bezoeken Zabriskie Point, waar we een prachtig uitzicht over de bijzonder gekleurde rotsformaties hebben en rijden daarna naar Badwater, waar zich het laagst gelegen punt van Noord Amerika bevindt (zo'n 85 meter beneden de zeespiegel). Vervolgens maken we een rit over de Artists Drive, een smalle weg die slechts in een richting bereden mag worden. Het is een bijzonder mooie rit met vele mooie uitzichten over de kleurige rotsen.
En dan is het weer tijd om naar Las Vegas te gaan. In de avond gaan we met de bus naar Las Vegas Downtown voor de Fremont Experience. Dat is een muzikaal- en lichtspektakel in de overdekte Fremontstreet. De overkapping dient als een projectiescherm voor de bijzondere lichtshow. Zeer de moeite waard. Op de terugweg stappen we uit bij hotel Bellagio, waar om de zoveel tijd een prachtige muziek- en lichtshow met spuitende fonteinen wordt gegeven.
Tenslotte wordt het tijd om terug naar hotel Luxor te gaan om daar nog een drankje te nemen en na een welbestede dag naar bed te gaan.

12 oktober
In eerste instantie hadden we voor vandaag een lange dagtocht naar Little Finland gepland. Dat ligt op zo'n 275 km van Las Vegas en gezien onze ervaringen van gisteren vinden wij dat toch echt te ver voor een dagtocht. Bovendien merken we allebei dat de vermoeidheid en een zekere verzadiging begint toe te slaan. We besluiten daarom om onze laatste vakantiedag maar als een rustdag in te vullen. 's-Ochtends gaan we eerst met de dubbeldeks bus (mooie plaatsjes voorin) weer naar Las Vegas Downtown om er even rond te kijken. De overal aanwezige herrie begint ons inmiddels tegen te staan en eigenlijk vinden we het nu ook wel tijd om naar huis te gaan. En Las Vegas: het is leuk om een keer te zien, maar verder is het allemaal nep en door en door commercieel. En gezelligheid hebben we er tot nu toe niet kunnen vinden.
's-Middags bezoeken we in hotel Luxor 2 bijzonder interessante tentoonstellingen: Bodies, met een zeer uitgebreide expositie over het menselijk lichaam en Titanic, een tentoonstelling over dit overbekende schip met originele voorwerpen die van de zeebodem gehaald zijn. Er is zelfs een groot stuk van de originele scheepswand te zien. Beide tentoonstellingen waren zeer de moeite waard en ook een welkome afleiding in al het omliggende casino-geweld.
Verder de koffers alvast voor een groot deel gepakt: we moeten morgenochtend vroeg op om de huurauto weg te brengen en naar het vliegveld te gaan.

Valley of Fire State Park, Nevada

7 oktober
Vandaag een lange (450 km) etappe. Via Highway 89, 389, 59 en de Interstate 15 rijden we naar Valley of Fire State Park. Grappig is dat de route zich slingert door Arizona, Utah, Arizona, Utah, Arizona en tenslotte door Nevada. We komen rond 15.00 uur in het park aan en constateren tot onze teleurstelling dat er voor vandaag geen plek voor de camper in het park beschikbaar is, waardoor we noodgedwongen het park weer moeten verlaten voor een plek elders. We komen terecht in Echo Bay, zo'n 35 km buiten het park. Het is er niet zo leuk als in het park, maar in ieder geval hebben we voor vannacht een plek. Morgenochtend vroeg gaan we terug naar het park en kijken we of we dan wel een plek kunnen vinden. En zo niet: dan gaan we in ieder geval het park uitgebreid bekijken en kamperen we dan maar weer buiten het park. We zien het wel. Al met al een lange en vermoeiende reisdag. Dus lekker aan het bier, BBQ en wijn.

8 oktober
We staan vroeg op omdat we op tijd in het Valley of Fire State Park willen zijn om te kijken of we voor de komende nacht wel een plekje op de camping in het park kunnen krijgen. Onderweg naar het park zien we in groep longhorn sheep op een berghelling. Prachtig om te zien, maar ze zijn wel zo schuw dat ze meteen wegrennen. Later lezen we in het visitor center van het Valley of Fire State Park dat deze dieren zich niet zo makkelijk laten zien; wij hebben dus echt geluk gehad.
We rijden dus eerst naar de camping van het park. De bordjes 'full' bij de campings staan er nog steeds en dat stemt ons niet zo hoopvol. Ook bij de Arch Rock Campground is dit niet anders. We rijden een rondje en zien dat alle plaatsen bezet zijn. Maar omdat het nog vroeg was bedacht ik dat er wellicht nog mensen zouden vertrekken. En warempel: toen ik een echtpaar vroeg of zij wisten of er nog mensen vandaag zouden vertrekken gaven zij aan dat zij zelf rond het middaguur weg zouden gaan. Ik stelde voor om onze campingstoelen achter te laten en die te gebruiken als middel om hun plaats voor ons te reserveren en dat wilden zij graag voor ons doen. Aardig zijn die mensen hier over het algemeen! En zo hadden wij een mooi plekje in het park en konden wij op ons gemak beginnen aan onze verkenning van dit bijzonder mooie park.
In een beschrijving van Isabel en Steffen Synnatschke, een stel dat heel veel buitengewoon mooie foto's en verhalen over het Zuidwesten van de VS heeft gemaakt, hadden we de waypoints (GPS coördinaten) van diverse bezienswaardige plekken in het park. En die besloten wij zo'n beetje te gaan volgen.
De diverse rotsformaties dragen allerlei namen. Soms van de weergave die ze oproepen, soms van de feitelijke omschrijving. Zo komen we langs Piano Rock, Windstone Arch, Beehives, Petrified Logs, 'The Scream', Mouse's Tank, White Domes, Fire Wave en Arch Rock. De rit over de scenic route naar White Domes is werkelijk prachtig. Enerzijds door de rood gekleurde rotsformaties, waar het park zijn naam aan ontleent, maar ook aan de wonderschone vergezichten. Echt geweldig mooi om te zien.
Op een gegeven moment merken we dat het verzadigingspunt een beetje bereikt is en besluiten we ons gereserveerde plekje op Arch Rock Campground op te zoeken. En jawel: onze campingstoeltjes stonden keurig op ons besproken plekje met een briefje dat de site bezet was. Waar die campingstoeltjes allemaal niet goed voor zijn....
Het is een heerlijk plekje zo midden in het park. Er zijn geen voorzieningen, maar dat is voor deze ene nacht voor ons geen enkel probleem. Het feit dat de campings vol waren bleek voornamelijk te komen door het feit dat een groep bezitters van een bepaalde soort camper een ontmoetingsweekend hadden. En die hadden daar uitgerekend dit weekend en de campings van het Valley of Fire State park voor uitgezocht. Later in de middag werden we door een Zwitserse familie aangesproken: of ze hun tentjes mochten neerzetten achter onze site op het daarvoor bestemde plekje voor tenten. Ze hadden nogal rondgereden en geconstateerd dat alles vol was. En wij vonden dat ze wel op onze site erbij konden; uiteindelijk hadden anderen ons die ochtend ook geholpen. En zo is dat hele campinggebeuren al met al een heel sociaal gebeuren. Leuk!
Achter in de middag bekijken we Arch Rock, die heel mooi wordt belicht in de late middagzon.
We gaan hierna weer heerlijk aan het bier en de BBQ. Morgenochtend gaan we nog wat bezienswaardigheden in het park bekijken. Al met al een heerlijke dag!

9 oktober
Als je het licht van de opkomende zon op de rode rotsen ziet schijnen rondom ons realiseren we ons nog eens extra dat we op een bijzonder mooi plekje onze nacht hebben doorgebracht. Omdat we vandaag niet zo ver hoeven te rijden hebben we meer dan genoeg tijd om nog meer van Valley of Fire State Park te bekijken. Eerst gaan we op zoek naar Pagoda Arch, die niet ver van onze camping zou liggen. Die hebben we echter niet kunnen vinden, maar daarentegen wel diverse andere mooie formaties gezien.
Vervolgens naar Rainbow Vista, waar vandaan we een wandeling maken naar Fire Canyon. Het licht is voor de foto's op dit tijdstip niet ideaal, maar we hebben helaas geen gelegenheid om hier in de late namiddag, als het licht hier op zijn mooist is, te zijn. De Fire Canyon Arch is wel bijzonder mooi verlicht, evenals de Fire Rock. Tenslotte rijden we naar Elephant Rock en dan houden we het voor gezien. We lunchen nog een keer in de camper bij het Visitor Center en gaan daarna naar Las Vegas, waar we onze laatste nacht in de camper doorbrengen. We komen rond 15.00 uur aan op de KOA camping bij hotel Circus Circus. Het is meer een grote plaat asfalt en nodigt niet echt uit voor een gezellig verblijf. Een enorm verschil met de camping van vorige nacht! We hebben voor deze camping gekozen omdat we morgen de camper moeten schoonmaken, onze spullen weer in de koffers zien te krijgen en daarna de camper inleveren.
We maken hier onze laatste 'Hungry Man' maaltijden op en gaan daarna de stad in.

Nog wat uitstapjes bij Page

6 oktober
De afgelopen nacht heeft het erg hard geregend en gewaaid; de camper stond werkelijk te schudden op zijn wielen. Zo heftig hadden we het nog niet eerder meegemaakt. 's-Ochtends was het een stuk rustiger, maar ook een heel stuk kouder. Vandaag moeten we vroeg in de middag de Jeep inleveren, zodat we niet al te ver weg kunnen. Bovendien zijn na afgelopen nacht alle dirtroads volstrekt onberijdbaar.
We gaan eerst weer naar het Carl Hayden Visitor Center bij de Glen Canyon dam om daar een excursie te maken in de dam. Heel interessant, al is het onmogelijk om alle getallen die de gids aan een stuk door over de groep uitstortte, te onthouden. Feit is wel dat in de dam net zo veel beton is verwerkt als voor een Interstate van Phoenix naar Chicago. Het bezoek gaat met strenge veiligheidsmaatregelen gepaard, vergelijkbaar met de controles op vliegvelden. Het merkwaardige fenomeen doet zich voor dat er vlakbij een kolengestookte energiecentrale is (Navajo Generating Station). Op mijn vraag waarom dat zo was luidde het antwoord dat de Glen Canyon dam vooral de kleinere plaatsen in diverse staten bedient en dat de kolengestookte centrale de grotere steden, zoals Las Vegas, van elektriciteit voorziet. Heeft, naar wat ik ervan begrepen heb, te maken met eigendom en beheer van de centrales.
We gaan vervolgens naar Hanging Gardens Trailhead om een mooie wandeling te maken naar overhangende kliffen waar groene begroeiing onder aan de wand hangt. Erg mooi; ook de wandeling op zich met de vergezichten over Lake Powell en omgeving. De vele wolken kunnen bedreigend zijn, maar ze zijn tegelijkertijd ook erg mooi om te zien.
Het wordt hierna tijd voor een lunch en dat doen we op zijn Amerikaans: bij McDonalds. En hierna nog even naar Wal-Mart, voor de laatste boodschappen. Wat me hier opvalt is dat ze veel personeel hebben rondlopen die dingen doen wat bij ons niet zou opkomen. Zo staan er bij de ingangen de hele dag door mensen die niks anders doen dan de komende en gaande klanten te begroeten en de winkelwagentjes netjes te zetten. En bij McDonalds zag ik een vrouw die volgens mij ver boven de 70 was en zich daar bezig hield met schoonmaakwerk en het bijvullen van de servetten. Op zo'n moment vraag ik me af hoe het in dit rijke Amerika gesteld is met de pensioenvoorzieningen.
We gaan hierna terug naar de camper om de boodschappen op te ruimen en brengen vervolgens de Jeep terug. Rick, de verhuurder van de Jeep, bracht ons vervolgens weer terug naar de camper. Loek moest achterin de Jeep kruipen en dat is bepaald niet gemakkelijk; het is beslist geen voertuig voor 4 personen al zijn er achterin 2 zitplaatsen. Hoewel we iets meer met de Jeep hadden willen doen hebben we toch heel veel plezier van de auto gehad. En we zijn met name blij dat we Coal Mine Canyon en Blue Canyon op een goed tijdstip hebben bezocht; vanwege het weer was het later niet gelukt.
Terug op de camping hebben we een heerlijke vrije middag om een was te doen, te internetten en zomaar te niksen. En wat het weer betreft: het is koud en winderig, maar minder erg dan de weersvoorspellingen zouden doen geloven.
Morgen gaan we naar Valley of Fire State Park in Nevada, onze laatste etappeplaats voor Las Vegas. Het einde van de reis nadert...

Diverse uitstapjes op een dreigende dag

5 oktober|
We moeten vandaag ons programma vooral van het weer laten afhangen. Zoals ik in mijn verhaal van gisteren schreef wordt er regen verwacht en dat maakt uitstapjes naar de onverharde wegen ('dirtroads') niet verantwoord.
We beginnen met een bezoek aan het vlakbij de camping gelegen Carl Hayden Visitor Center bij de Glen Canyon dam. Daar bekijken we een film over de bouw van deze indrukwekkende dam. De bouw is rond 1956 begonnen en dat was meteen het ontstaan van de plaats Page. De dam zorgt ervoor dat het water van de Colorado rivier in een groot stuwmeer (Lake Powell) wordt opgeslagen en zo in een deel van de waterbehoefte van Arizona, Utah, New Mexico, Colorado en Wyoming kan voorzien. Daarnaast zorgt de dam voor het opwekken van elektriciteit voor de ruime omgeving. Al met al interessant dus.
Hierna gaan we naar het Visitor Center van Grand Staircase-Escalante National Monument in Big Water om ons te informeren over de mogelijkheden voor vandaag in relatie tot het weer. Daar wordt ons afgeraden om de Cottonwood Road, wat we graag hadden willen doen, op te gaan.
Als alternatief besluiten we om naar Pahreah Town Site te gaan. Dat bestaat uit de vervallen resten van een oud stadje uit de 19e eeuw. Bovendien is er vlakbij de Paria filmset, waar een aantal westerns is opgenomen. Je komt er vanaf Highway 89 over een niet al te lange dirtroad. Van het stadje, noch van de filmset is echter nauwelijks nog iets te zien zodat dit uitstapje slechts een rit door een mooi landschap onder een dreigende lucht heeft opgeleverd.
Vervolgens gaan we naar The Toadstools, die via een korte wandeling vanaf de parkeerplaats aan Highway 89 zijn te bereiken. Het zijn mooie formaties bestaande uit balancerende rotsen en gekleurde zandsteenformaties. Het weer werd intussen alsmaar dreigender en het begon ook lichtjes te regenen, zodat we maar weer snel de Jeep opzochten.
Tenslotte brachten we als laatste een uitstapje aan Horseshoe Bend. Op dat punt heb je een indrukwekkend gezicht op de Colorado rivier die daar een lus van 270 graden maakt. Er staan geen hekken bij de afgrond, zodat je voor het maken van een foto de nodige voorzichtigheid in acht moet nemen. Maar plat liggend op de rand is dat uiteindelijk (vind ik) toch gelukt. En net toen we klaar waren begon het echt harder te regenen, zodat het zaak was snel in de auto terecht te komen.
En dan is het erg prettig als je mobiele huis droog en comfortabel wacht. Het bleef nog een hele tijd door regenen en voor morgen wordt er nog meer regen (90%) verwacht. We wachten het af...
En wederom geen BBQ. Wat die Hungry-Man maaltijden betreft: dat zijn complete diepvriesmaaltijden en daar zit dan ook nog een 'brownie' bij. Voordat die diepgevroren massa als eetbare maaltijd op je bord terecht komt moet je een aantal handelingen verrichten. Zo moet je een deel van de folie verwijderen, maar andere stukken nou weer net niet. Dat gaat doorgaans niet goed, want als je met het scheuren van de folie begint gaat de folie boven alle vakjes vrolijk mee. Precisiewerk dus. Vervolgens moet je de magnetron in stappen bedienen; zo moet de brownie er als eerst uit om verkoling van het geval te voorkomen. Alles bij elkaar ben je, als je twee maaltijden ontdooit, toch zeker een half uur bezig. Het resultaat is uiteindelijk alleszins eetbaar, al ziet de brownie er in ons geval anders uit dan hetgeen op de veelbelovende verpakking staat afgebeeld...

Coal Mine Canyon en Blue Canyon

4 oktober
Vandaag gaan we met de Jeep op pad. De weersvoorspellingen zijn voor de rest van de week nogal wisselvallig. Zo wordt er regen en aan het einde van de week mogelijk sneeuw in de hogere gebieden voorspeld. Een en ander houdt dan onder meer in dat uitstapjes naar slotcanyons worden afgeraden omdat die, als het gaat regenen, binnen de kortste keren volledig onderlopen. En als je dan in zo'n slotcanyon zit kun je werkelijk geen kant uit. Ook voor het rijden op onverharde wegen wordt gewaarschuwd: sommige wegen veranderen in een kleddernat klei-oppervlak, waar de banden van je auto totaal geen grip meer hebben.
's-Ochtends vroeg ziet het er echter allemaal nog redelijk uit, dus besluiten het erop te wagen. Onze eerste bestemming is de Coal Mine Canyon, zo'n 160 km ver in het Navajo Indian Reservation. We rijden over Highway 89 en 160 naar Tuba City, waar we koffiepauze houden en de Jeep voltanken. Hij is namelijk niet bepaald zuinig en als je van plan bent een verlaten gebied in te gaan is het verstandig om te zorgen voor voldoende benzine. Opvallend is dat hier overal langs de weg stalletjes staan waar men Indiaanse curiosa verkoopt. De borden waarop de waren worden aangeprezen doen allemaal nogal knullig aan, maar de logo's van Mastercard e.d. zijn doorgaans goed te herkennen. Tijdens de koffiepauze in Tuba City valt ook het Indiaanse uiterlijk van de mensen op. We zijn hier dus duidelijk in het gebied van de Navajo's.
Hierna rijden we verder via Highway 264. Dankzij de beschrijving van Steffen Synnatschke, die ik op het internet had aangetroffen, was het punt waarop we de weg moesten verlaten duidelijk herkenbaar. Zo wees hij op een grote windmolen die van verre zichtbaar moest zijn en jawel, precies op het goede punt verlieten wij de weg om een kleine, onverharde, weg op te gaan. De windmolen was slechts een paar honderd meter van de harde weg verwijderd maar daar was nog geen spoor van een canyon te bekennen. Totdat we een paar picknicktafels ontdekten en jawel: daar ontvouwde zich een geweldig imposant schouwspel. Een grote, diepe, kloof met de meest bizarre formaties lag aan onze voeten. Als je niet weet dat het er is zou je het nooit vinden want het omliggende landschap, dat uit grote vlaktes bestaat, verraadt nergens de aanwezigheid van zo'n diepe kloof.
We nemen hier uitgebreid de tijd om rond te kijken en foto's te maken. Het is half bewolkt en dat heeft het grote voordeel dat het licht heel mooi op canyon schijnt. Werkelijk een heel uniek schouwspel, dat doet denken aan de veel bekendere Bryce Canyon waar we al eens eerder geweest zijn. Het grote verschil is dat we deze canyon nu helemaal voor onszelf hebben, er is verder werkelijk niemand te bekennen. En permits of dat soort zaken: geen sprake van. Er staan nergens borden dat het verboden terrein is; sterker nog er staan diverse uitnodigende picknicktafels. Alleen jammer dat het veel te hard waait om hier gebruik van te kunnen maken.
We besluiten onze weg te vervolgen naar de Blue Canyon. Daarvoor moeten we een stuk verder over Highway 264 om op een gegeven moment af te slaan naar een onverharde weg, Indian Route 6660, die later overgaat in Indian Route 7. Die moeten we gedurende zo'n 23 km volgen. Het weer blijft dreigen, maar tot nu toe blijft het droog. Op die onverharde weg komen we niemand tegen. De toestand van de weg is redelijk zodat we aardig kunnen doorrijden. Al begint de Jeep door de soms modderige passages behoorlijk onder de bagger te zitten. En plotseling doemt dan ons reisdoel op: wederom een gebied met de meest bizarre formaties. En alles is weer heel anders dan we tot nu toe gezien hebben. Overigens is over deze locatie in het verleden nogal geheimzinnig gedaan. Nergens was te vinden waar het lag en de indianen zouden niet willen dat hier veel mensen zomaar zouden rondlopen. Met enige moeite is nu wel achter de precieze ligging te komen, maar je moet er wel moeite voor doen. En je moet ook de nodige moeite doen om hier te komen, het is volgens mij niet te verwachten dat het hier platgelopen gaat worden door horden toeristen.
We nemen ook hier de tijd om rond te kijken en foto's te maken. Helaas moesten we echter eerder naar de auto terug dan we hadden gewild omdat het inmiddels was begonnen te regenen. En voordat het echt los zou barsten leek het ons verstandig om onze weg over de (nog altijd onverharde) Indian Route 7 te vervolgen. We waren op dat moment nog ruim 21 km van de grote weg verwijderd en we wilden daar toch maar zo snel mogelijk naar toe. Maar gelukkig hebben we toch het een en ander van dit fraaie natuurverschijnsel gezien en hebben we ook nog voldoende zonmomenten voor de foto's gehad.
Via Highway 160, 98 en 89 rijden we terug naar Page onder een alsmaar dreigender wordende hemel. In Page doen we nog even de Wal-Mart voor wat boodschapjes aan en gaan daarna terug naar ons mobiele huis. We kijken onder het genot van een biertje voldaan terug op een mooie en goed bestede dag. En inmiddels ging het steeds harder waaien en regenen, zodat de BBQ er voor vandaag niet in zit. We hebben echter nog wat 'Hungry-Man' maaltijden in de diepvries liggen...

South Coyote Buttes en White Pocket

2 oktober
Vandaag is het de excursie dag voor de South Coyote Buttes en White Pocket. Dit zijn heel bijzondere gebieden op de grens tussen Arizona en Utah. Voor de South Coyote Buttes heb je permits nodig, die we vanuit Nederland via internet hadden geregeld. Beide gebieden liggen nogal afgelegen en zijn alleen met een terreinauto te bereiken. Omdat het volgens mijn informatie verstandig was deze tocht te ondernemen met een gids die voldoende ervaring heeft met het rijden in dit terrein hadden wij besloten gebruik te maken van de diensten van Paria Outpost. En zo stapten wij om 9 uur (Utah tijd) in de terreinwagen van Steve, de eigenaar van het restaurant van Outpost Paria. We delen de auto met een Duitser, die ook voor deze tocht geboekt had. Al snel bleek dat het een verstandig besluit was geweest om dit uitstapje niet zelf te ondernemen. Het ging echt over ruige zandpaden en ongebaande wegen en als je niet goed bedreven bent in het rijden in dit soort terrein zit je binnen de kortste keren vast. Iedere keer denk je dat de auto onherroepelijk gaat vastlopen, maar Steve wist de auto toch doorlopend in beweging te houden. Ik was in ieder geval blij dat we dit niet zelf hoefden te rijden.
Eerst bezoeken we de South Coyote Buttes. Een heel bijzonder gebied met veel verschillende en kleurige rotsformaties. Echt heel bijzonder. Alles was even fotogeniek en bijzonder. De kleuren waren hier vooral rood-oranje achtig.
Na een verkenning van de South Coyote Buttes was het tijd voor de lunch. Ook daar was door Outpost Paria voor gezorgd: voor iedereen was er een uitgebreid lunchpakket. Verder was er gezorgd voor voldoende water en koude dranken.
Tijdens de lunch begon het te regenen, zodat we de lunch in de auto afrondden. We gingen hierna op weg naar ons volgende reisdoel: White Pocket. Bij aankomst was de regen opgehouden en konden we weer volop genieten van deze bijzondere omgeving. Ook dit is een buitengewoon bijzondere plek. Allemaal bijzondere formaties, hoofdzakelijk wit van kleur. Ook hier kregen we uitgebreid de gelegenheid om rond te kijken. Werkelijk heel uniek allemaal.
En hierna wordt het tijd om terug te keren naar Outpost Paria. Alles bij elkaar is dat nog een rit van ruim 1 ½ uur. We zijn na afloop van deze dag veel bijzondere indrukken rijker en kijken op een fantastische dag terug. En dat niet in het minst door de geweldige begeleiding van onze gids/chauffeur Steve Dodson van Outpost Paria.
We blijven nog een nachtje staan op het terrein van Outpost Paria, waar het heerlijk rustig is.

3 oktober
We gaan vandaag naar Wahweap Campground in Page, waar we 4 nachten gaan verblijven. Eerst gaan we langs het Paria rangerstation om te proberen permits voor The Wave (North Coyote Buttes) te krijgen. Via de internetloterij is het niet gelukt en nu is onze enige optie om mee te doen aan de loterij voor twee van de permits die ter plaatse verloot worden. Afhankelijk van het aantal belangstellenden is de kans op succes groter of kleiner. Er worden slechts 10 permits afgegeven en er zijn vandaag 80 belangstellenden. En wij behoren helaas niet tot de gelukkigen. Wij troosten ons echter wel met het feit dat het ons in 2008 wel is gelukt en dat we gisteren erg veel mooie zaken hebben gezien. Dus helaas, maar niet getreurd.
Hierna rijden we door naar Page om de door ons gereserveerde Jeep op te halen. Het is een rode Jeep Wrangler, waar je volgens de verhuurder door de meest wilde terreinen zou moeten kunnen rijden. Loek gaat er mee rijden.
We parkeren de camper bij de Walmart (meer dan genoeg ruimte), drinken daar bij Subways een 'small coffee' en gaan vervolgens met de Jeep op pad. We hebben een leuke tocht op het oog via de Smoky Mountain Road en vervolgen via een paar andere ongeplaveide wegen terug. De rit over de onverharde Smoky Mountain Road is heel mooi en levert voor de Jeep geen echte problemen op. Anders wordt het op de aansluitende weggetjes, waar de weg alsmaar slechter wordt. Tot onze verbijstering zien we op een gegeven moment een camper van Cruise America staan. Hoe daar die komt is ons niet echt duidelijk en volgens zijn huurcontract mag hij daar ook helemaal niet komen; als hij vast komt te zitten heeft hij pas echt een probleem. Op het punt waar die camper niet verder kon, konden wij wel doorrijden. De weg (voor zover je daar al over kunt spreken) werd echter alsmaar slechter en werd voor ons als onervaren jeeprijders op een gegeven echt te dol zodat we besloten om te keren. Want wat je niet echt wilt is hier vast komen te zitten op een plek waar nauwelijks andere mensen langs komen. Bovendien was er voor regen gewaarschuwd en als dit soort wegen nat wordt zijn ze al helemaal niet meer te berijden.
Terug bij de grote weg (Highway 89) besluiten we nog een uitstapje te maken naar White Rocks View bij Church Wells. Ook dat gaat over een 'dirtroad', maar dat was alleszins te doen totdat we bij een rivierbedding kwamen waar de weg geheel was weggespoeld. Dus ook hier moesten we rechtsomkeert maken. In ieder geval hebben we wel de rijeigenschappen van de Jeep kunnen uittesten en gezegd moet worden: hij kan veel.
We gaan terug naar Page om de camper op te halen en naar ons plekje op Wahweap Campground te gaan. Het terrein ligt in Glen Canyon National Park en het ligt erg mooi. We hebben een mooie geasfalteerde plek voor de camper en zijn van alles voorzien. Hier blijven we 4 nachten om van hieruit diverse uitstapjes te maken.

Grand Canyon

29 september
Vandaag een relatief korte etappe naar de Grand Canyon (circa 220 km). Eerst nog een stuk over de Interstate 17, waar we de afgelopen nacht zo 'fijn' naast geslapen hebben. Overigens nog een kleine opmerking over de Interstate: het zijn lange en brede wegen die de staatsgrenzen passeren. Het wegdek is echter wisselend. Soms zo glad als een biljartlaken, maar vaak ook zo geribbeld als een wasbord, waardoor de TomTom over het hele dashboard danst en de complete keukeninventaris hoorbaar aanwezig is. Niet altijd een onverdeeld genoegen om hier op te rijden dus.
Rond het middaguur komen we in de Grand Canyon aan en mijn hemel: wat is het hier druk! Het bezoek aan het Visitor Center, waar we een mooie film over het nationale park zien, leert ons dat hier jaarlijks zo'n 5 miljoen bezoekers komen. Nu is het ook wel een geweldig gezicht. Ik zelf ben hier nu voor de derde keer maar ook nu weer voelde ik me aan de rand van deze enorme kloof heel erg klein. Je kunt je werkelijk niet voorstellen dat de Colorado rivier dit allemaal in vele miljoenen jaren voor elkaar gekregen heeft. We verblijven met de camper in Trailer Village. Deze was vol, maar gelukkig hadden we vooraf gereserveerd, zodat we een goede plek op deze camping hebben. De camper kunnen we vervolgens mooi laten staan; er komt namelijk ieder kwartier een gratis shuttle bus langs die ons naar een aantal uitzichtpunten brengt. En je kunt overstappen op andere shuttlebussen waardoor je alle uitzichtpunten kunt bezoeken.
Aan het eind van de middag gaan we naar de Bright Angel Lodge, waar een aantal mooie uitzichtpunten is om de ondergaande zon boven de canyon te bekijken. Ook hier is het erg druk omdat wij niet de enigen zijn die op de zonsondergang afkomen. We hebben in ieder geval een mooie zonsondergang mee kunnen maken en gaan daarna met de shuttlebus terug naar onze camper om ons op de BBQ enz. te storten.

30 september
Vandaag een hele dag om de Grand Canyon te verkennen. We gaan eerst met de shuttlebus naar Yaki Point om daar van het uitzicht te genieten. Groot voordeel van de shuttlebus is het feit dat je de camper kunt laten staan en overal kunt uitstappen om rond te kijken om met een volgende bus verder te gaan. En wat ook heel fijn is dat de bus op wegen mag rijden die voor al het andere verkeer zijn afgesloten. En dat betekent weer dat je bij de diverse uitzichtpunten kunt komen zonder last te hebben van talloze auto's die zo ongeveer file moeten parkeren, zoals bij de vrij toegankelijke uitzichtpunten het geval is. We wandelen terug van Pipe Creek Vista naar het Visitor Center.
Daar moet Loek met zijn bank bellen (op de camping hebben we geen bereik) omdat zijn creditcard sinds gisteren niet meer wordt geaccepteerd. Blijkt dat er een soort automatische beveiliging in werking treedt als je in korte tijd meer creditcardtransacties doet dan gebruikelijk. Aan de ene kant wel begrijpelijk, maar aan de andere kant erg lastig omdat je in de VS bijna niet zonder creditcard kunt. Zou je in het vervolg je bank moeten informeren als je op vakantie gaat?? Hoe het ook zij: de kaart werd gedeblokkeerd en hopelijk kunnen we de rest van de vakantie zonder problemen met de creditcard wapperen. Mijn creditcard geeft tot nu toe overigens geen problemen.
Na dit gedoe kijken we even rond bij het station van de Santa Fe spoorlijn tussen de Grand Canyon en Williams. De trein kwam net binnen en deed het spoorweghart van Loek even wat sneller kloppen. De spoorlijn blijkt overigens in het verleden een belangrijke bijdrage te hebben geleverd aan de ontsluiting van de Grand Canyon voor het toerisme. Die rol is nu veel kleiner; nu zie je hele kolonnes touringcars die grote hoeveelheden toeristen aan- en afvoeren.
Hierna gaan we met de shuttlebus naar Hermits Rest, het eindpunt van de rode lijn. De hele weg naar Hermits Rest is alleen toegankelijk voor shuttlebussen en bepaalde touringcars, zodat het overal betrekkelijk rustig is. We wandelen terug naar Mohave Point. Een hele mooie wandeling met overal steeds wisselende uitzichten. Op bepaalde plaatsen konden we ook duidelijk de Colorado rivier met diverse stroomversnellingen zien. Het weer begon wel wat te betrekken en in de verte was er onweer te horen, maar uiteindelijk viel het nog mee. Tenslotte met de bus terug naar Grand Canyon Village, waar we in de bar van de Bright Angel Lodge een drankje nemen op de mooie wandeling. En daarna terug naar de camper in Trailer Village. Omdat het intussen flink bewolkt is zit een mooie zonsondergang er niet in, maar die hebben we gelukkig gisteravond mogen beleven. We hebben alles bij elkaar een hele mooie dag gehad!

1 oktober
We verlaten de Grand Canyon om op weg te gaan naar Outpost Paria, gelegen tussen Page en Kanab. Voordat we het park verlaten stoppen we nog bij twee mooie uitzichtpunten: Lipan Point en Desert View. Op beide punten hebben we een fantastisch uitzicht over de Canyon en de Colorado Rivier. Bij Desert View zie je ook waar de Canyon zo ongeveer ophoudt; je ziet de hoogvlakte achter de Canyonrand.
We rijden verder naar Cameron, waar ik het plan had om permits voor de Coal Mine Canyon te bemachtigen. Het Cameron Arizona Information Center, waar dit had moeten plaatsvinden, was echter hermetisch gesloten. In de winkel ernaast wisten ze ook niet zo goed hoe het met die permits zat. Een deed de suggestie om bij de oost uitgang van de Grand Canyon, waar we net vandaan kwamen, een poging te wagen. Een ander suggereerde het information center naast de winkel, maar toen ik vertelde dat ze dicht waren keek ze hoogst verbaasd. Een derde tenslotte zei dat we, als we niet van plan waren te kamperen in de Coal Mine Canyon, helemaal geen permits nodig hadden. We besluiten het daarop te houden en het er maar gewoon op te wagen.
Vervolgens door naar Page om onze afspraken met de verhuurder van de jeep nog even door te nemen en om te bekijken of we de jeep nog een dagje langer konden houden. De jeep die hij in eerste instantie voor ons had bedacht had hij aan een ander verhuurd, maar voor ons had hij een 'nicer vehicle', een Jeep Wrangler. Dat leek ons ook wel wat, zodat we dat maar gaan doen vanaf maandag.
Tenslotte door naar Outpost Paria, waar we tegen 4 uur aankomen. Overigens zitten we nu net in Utah en daar is het weer een uur later dan in Arizona. Echt iets om rekening mee te houden. De beheerster van Outpost Paria houdt de tijd van Arizona aan.
Toevallig is het vanavond de laatste avond dat ze open zijn voor een BBQ-buffet. Daar doen we graag aan mee. Het wordt heel gezellig opgeluisterd door levende muziek en dat geeft het geheel een bijzonder aardige sfeer. Waar ik me over verbaas is de werkelijk enorme hoeveelheden die men hier op de (plastic) borden schept. Heel aardig is het gemak waarmee je met de mensen hier contact maakt. De meeste tafels waren bezet, maar we konden aanschuiven naast een Amerikaans echtpaar. Binnen de kortste tijd heb je een geanimeerd gesprek. Ze kwamen uit Albuquerque, hadden dochters die in Spanje en Frankrijk Spaans respectievelijk Frans hadden gestudeerd en ze hadden een boot op Lake Powell. En als ze drankjes halen vragen ze of ze ook iets voor ons moeten meenemen. Gewoon erg aardig dus. We blijven nog een tijdje naar de muziek luisteren, maar zo rond een uur of 9 werd het heel stil en bleven we alleen met onze camper achter op het terrein van Outpost Paria (waar we gratis mogen blijven staan).