29 september
Vandaag een relatief korte etappe naar de Grand Canyon (circa 220 km). Eerst nog een stuk over de Interstate 17, waar we de afgelopen nacht zo 'fijn' naast geslapen hebben. Overigens nog een kleine opmerking over de Interstate: het zijn lange en brede wegen die de staatsgrenzen passeren. Het wegdek is echter wisselend. Soms zo glad als een biljartlaken, maar vaak ook zo geribbeld als een wasbord, waardoor de TomTom over het hele dashboard danst en de complete keukeninventaris hoorbaar aanwezig is. Niet altijd een onverdeeld genoegen om hier op te rijden dus.
Rond het middaguur komen we in de Grand Canyon aan en mijn hemel: wat is het hier druk! Het bezoek aan het Visitor Center, waar we een mooie film over het nationale park zien, leert ons dat hier jaarlijks zo'n 5 miljoen bezoekers komen. Nu is het ook wel een geweldig gezicht. Ik zelf ben hier nu voor de derde keer maar ook nu weer voelde ik me aan de rand van deze enorme kloof heel erg klein. Je kunt je werkelijk niet voorstellen dat de Colorado rivier dit allemaal in vele miljoenen jaren voor elkaar gekregen heeft. We verblijven met de camper in Trailer Village. Deze was vol, maar gelukkig hadden we vooraf gereserveerd, zodat we een goede plek op deze camping hebben. De camper kunnen we vervolgens mooi laten staan; er komt namelijk ieder kwartier een gratis shuttle bus langs die ons naar een aantal uitzichtpunten brengt. En je kunt overstappen op andere shuttlebussen waardoor je alle uitzichtpunten kunt bezoeken.
Aan het eind van de middag gaan we naar de Bright Angel Lodge, waar een aantal mooie uitzichtpunten is om de ondergaande zon boven de canyon te bekijken. Ook hier is het erg druk omdat wij niet de enigen zijn die op de zonsondergang afkomen. We hebben in ieder geval een mooie zonsondergang mee kunnen maken en gaan daarna met de shuttlebus terug naar onze camper om ons op de BBQ enz. te storten.

30 september
Vandaag een hele dag om de Grand Canyon te verkennen. We gaan eerst met de shuttlebus naar Yaki Point om daar van het uitzicht te genieten. Groot voordeel van de shuttlebus is het feit dat je de camper kunt laten staan en overal kunt uitstappen om rond te kijken om met een volgende bus verder te gaan. En wat ook heel fijn is dat de bus op wegen mag rijden die voor al het andere verkeer zijn afgesloten. En dat betekent weer dat je bij de diverse uitzichtpunten kunt komen zonder last te hebben van talloze auto's die zo ongeveer file moeten parkeren, zoals bij de vrij toegankelijke uitzichtpunten het geval is. We wandelen terug van Pipe Creek Vista naar het Visitor Center.
Daar moet Loek met zijn bank bellen (op de camping hebben we geen bereik) omdat zijn creditcard sinds gisteren niet meer wordt geaccepteerd. Blijkt dat er een soort automatische beveiliging in werking treedt als je in korte tijd meer creditcardtransacties doet dan gebruikelijk. Aan de ene kant wel begrijpelijk, maar aan de andere kant erg lastig omdat je in de VS bijna niet zonder creditcard kunt. Zou je in het vervolg je bank moeten informeren als je op vakantie gaat?? Hoe het ook zij: de kaart werd gedeblokkeerd en hopelijk kunnen we de rest van de vakantie zonder problemen met de creditcard wapperen. Mijn creditcard geeft tot nu toe overigens geen problemen.
Na dit gedoe kijken we even rond bij het station van de Santa Fe spoorlijn tussen de Grand Canyon en Williams. De trein kwam net binnen en deed het spoorweghart van Loek even wat sneller kloppen. De spoorlijn blijkt overigens in het verleden een belangrijke bijdrage te hebben geleverd aan de ontsluiting van de Grand Canyon voor het toerisme. Die rol is nu veel kleiner; nu zie je hele kolonnes touringcars die grote hoeveelheden toeristen aan- en afvoeren.
Hierna gaan we met de shuttlebus naar Hermits Rest, het eindpunt van de rode lijn. De hele weg naar Hermits Rest is alleen toegankelijk voor shuttlebussen en bepaalde touringcars, zodat het overal betrekkelijk rustig is. We wandelen terug naar Mohave Point. Een hele mooie wandeling met overal steeds wisselende uitzichten. Op bepaalde plaatsen konden we ook duidelijk de Colorado rivier met diverse stroomversnellingen zien. Het weer begon wel wat te betrekken en in de verte was er onweer te horen, maar uiteindelijk viel het nog mee. Tenslotte met de bus terug naar Grand Canyon Village, waar we in de bar van de Bright Angel Lodge een drankje nemen op de mooie wandeling. En daarna terug naar de camper in Trailer Village. Omdat het intussen flink bewolkt is zit een mooie zonsondergang er niet in, maar die hebben we gelukkig gisteravond mogen beleven. We hebben alles bij elkaar een hele mooie dag gehad!

1 oktober
We verlaten de Grand Canyon om op weg te gaan naar Outpost Paria, gelegen tussen Page en Kanab. Voordat we het park verlaten stoppen we nog bij twee mooie uitzichtpunten: Lipan Point en Desert View. Op beide punten hebben we een fantastisch uitzicht over de Canyon en de Colorado Rivier. Bij Desert View zie je ook waar de Canyon zo ongeveer ophoudt; je ziet de hoogvlakte achter de Canyonrand.
We rijden verder naar Cameron, waar ik het plan had om permits voor de Coal Mine Canyon te bemachtigen. Het Cameron Arizona Information Center, waar dit had moeten plaatsvinden, was echter hermetisch gesloten. In de winkel ernaast wisten ze ook niet zo goed hoe het met die permits zat. Een deed de suggestie om bij de oost uitgang van de Grand Canyon, waar we net vandaan kwamen, een poging te wagen. Een ander suggereerde het information center naast de winkel, maar toen ik vertelde dat ze dicht waren keek ze hoogst verbaasd. Een derde tenslotte zei dat we, als we niet van plan waren te kamperen in de Coal Mine Canyon, helemaal geen permits nodig hadden. We besluiten het daarop te houden en het er maar gewoon op te wagen.
Vervolgens door naar Page om onze afspraken met de verhuurder van de jeep nog even door te nemen en om te bekijken of we de jeep nog een dagje langer konden houden. De jeep die hij in eerste instantie voor ons had bedacht had hij aan een ander verhuurd, maar voor ons had hij een 'nicer vehicle', een Jeep Wrangler. Dat leek ons ook wel wat, zodat we dat maar gaan doen vanaf maandag.
Tenslotte door naar Outpost Paria, waar we tegen 4 uur aankomen. Overigens zitten we nu net in Utah en daar is het weer een uur later dan in Arizona. Echt iets om rekening mee te houden. De beheerster van Outpost Paria houdt de tijd van Arizona aan.
Toevallig is het vanavond de laatste avond dat ze open zijn voor een BBQ-buffet. Daar doen we graag aan mee. Het wordt heel gezellig opgeluisterd door levende muziek en dat geeft het geheel een bijzonder aardige sfeer. Waar ik me over verbaas is de werkelijk enorme hoeveelheden die men hier op de (plastic) borden schept. Heel aardig is het gemak waarmee je met de mensen hier contact maakt. De meeste tafels waren bezet, maar we konden aanschuiven naast een Amerikaans echtpaar. Binnen de kortste tijd heb je een geanimeerd gesprek. Ze kwamen uit Albuquerque, hadden dochters die in Spanje en Frankrijk Spaans respectievelijk Frans hadden gestudeerd en ze hadden een boot op Lake Powell. En als ze drankjes halen vragen ze of ze ook iets voor ons moeten meenemen. Gewoon erg aardig dus. We blijven nog een tijdje naar de muziek luisteren, maar zo rond een uur of 9 werd het heel stil en bleven we alleen met onze camper achter op het terrein van Outpost Paria (waar we gratis mogen blijven staan).