6 oktober
De afgelopen nacht heeft het erg hard geregend en gewaaid; de camper stond werkelijk te schudden op zijn wielen. Zo heftig hadden we het nog niet eerder meegemaakt. 's-Ochtends was het een stuk rustiger, maar ook een heel stuk kouder. Vandaag moeten we vroeg in de middag de Jeep inleveren, zodat we niet al te ver weg kunnen. Bovendien zijn na afgelopen nacht alle dirtroads volstrekt onberijdbaar.
We gaan eerst weer naar het Carl Hayden Visitor Center bij de Glen Canyon dam om daar een excursie te maken in de dam. Heel interessant, al is het onmogelijk om alle getallen die de gids aan een stuk door over de groep uitstortte, te onthouden. Feit is wel dat in de dam net zo veel beton is verwerkt als voor een Interstate van Phoenix naar Chicago. Het bezoek gaat met strenge veiligheidsmaatregelen gepaard, vergelijkbaar met de controles op vliegvelden. Het merkwaardige fenomeen doet zich voor dat er vlakbij een kolengestookte energiecentrale is (Navajo Generating Station). Op mijn vraag waarom dat zo was luidde het antwoord dat de Glen Canyon dam vooral de kleinere plaatsen in diverse staten bedient en dat de kolengestookte centrale de grotere steden, zoals Las Vegas, van elektriciteit voorziet. Heeft, naar wat ik ervan begrepen heb, te maken met eigendom en beheer van de centrales.
We gaan vervolgens naar Hanging Gardens Trailhead om een mooie wandeling te maken naar overhangende kliffen waar groene begroeiing onder aan de wand hangt. Erg mooi; ook de wandeling op zich met de vergezichten over Lake Powell en omgeving. De vele wolken kunnen bedreigend zijn, maar ze zijn tegelijkertijd ook erg mooi om te zien.
Het wordt hierna tijd voor een lunch en dat doen we op zijn Amerikaans: bij McDonalds. En hierna nog even naar Wal-Mart, voor de laatste boodschappen. Wat me hier opvalt is dat ze veel personeel hebben rondlopen die dingen doen wat bij ons niet zou opkomen. Zo staan er bij de ingangen de hele dag door mensen die niks anders doen dan de komende en gaande klanten te begroeten en de winkelwagentjes netjes te zetten. En bij McDonalds zag ik een vrouw die volgens mij ver boven de 70 was en zich daar bezig hield met schoonmaakwerk en het bijvullen van de servetten. Op zo'n moment vraag ik me af hoe het in dit rijke Amerika gesteld is met de pensioenvoorzieningen.
We gaan hierna terug naar de camper om de boodschappen op te ruimen en brengen vervolgens de Jeep terug. Rick, de verhuurder van de Jeep, bracht ons vervolgens weer terug naar de camper. Loek moest achterin de Jeep kruipen en dat is bepaald niet gemakkelijk; het is beslist geen voertuig voor 4 personen al zijn er achterin 2 zitplaatsen. Hoewel we iets meer met de Jeep hadden willen doen hebben we toch heel veel plezier van de auto gehad. En we zijn met name blij dat we Coal Mine Canyon en Blue Canyon op een goed tijdstip hebben bezocht; vanwege het weer was het later niet gelukt.
Terug op de camping hebben we een heerlijke vrije middag om een was te doen, te internetten en zomaar te niksen. En wat het weer betreft: het is koud en winderig, maar minder erg dan de weersvoorspellingen zouden doen geloven.
Morgen gaan we naar Valley of Fire State Park in Nevada, onze laatste etappeplaats voor Las Vegas. Het einde van de reis nadert...