2 oktober
Vandaag is het de excursie dag voor de South Coyote Buttes en White Pocket. Dit zijn heel bijzondere gebieden op de grens tussen Arizona en Utah. Voor de South Coyote Buttes heb je permits nodig, die we vanuit Nederland via internet hadden geregeld. Beide gebieden liggen nogal afgelegen en zijn alleen met een terreinauto te bereiken. Omdat het volgens mijn informatie verstandig was deze tocht te ondernemen met een gids die voldoende ervaring heeft met het rijden in dit terrein hadden wij besloten gebruik te maken van de diensten van Paria Outpost. En zo stapten wij om 9 uur (Utah tijd) in de terreinwagen van Steve, de eigenaar van het restaurant van Outpost Paria. We delen de auto met een Duitser, die ook voor deze tocht geboekt had. Al snel bleek dat het een verstandig besluit was geweest om dit uitstapje niet zelf te ondernemen. Het ging echt over ruige zandpaden en ongebaande wegen en als je niet goed bedreven bent in het rijden in dit soort terrein zit je binnen de kortste keren vast. Iedere keer denk je dat de auto onherroepelijk gaat vastlopen, maar Steve wist de auto toch doorlopend in beweging te houden. Ik was in ieder geval blij dat we dit niet zelf hoefden te rijden.
Eerst bezoeken we de South Coyote Buttes. Een heel bijzonder gebied met veel verschillende en kleurige rotsformaties. Echt heel bijzonder. Alles was even fotogeniek en bijzonder. De kleuren waren hier vooral rood-oranje achtig.
Na een verkenning van de South Coyote Buttes was het tijd voor de lunch. Ook daar was door Outpost Paria voor gezorgd: voor iedereen was er een uitgebreid lunchpakket. Verder was er gezorgd voor voldoende water en koude dranken.
Tijdens de lunch begon het te regenen, zodat we de lunch in de auto afrondden. We gingen hierna op weg naar ons volgende reisdoel: White Pocket. Bij aankomst was de regen opgehouden en konden we weer volop genieten van deze bijzondere omgeving. Ook dit is een buitengewoon bijzondere plek. Allemaal bijzondere formaties, hoofdzakelijk wit van kleur. Ook hier kregen we uitgebreid de gelegenheid om rond te kijken. Werkelijk heel uniek allemaal.
En hierna wordt het tijd om terug te keren naar Outpost Paria. Alles bij elkaar is dat nog een rit van ruim 1 ½ uur. We zijn na afloop van deze dag veel bijzondere indrukken rijker en kijken op een fantastische dag terug. En dat niet in het minst door de geweldige begeleiding van onze gids/chauffeur Steve Dodson van Outpost Paria.
We blijven nog een nachtje staan op het terrein van Outpost Paria, waar het heerlijk rustig is.

3 oktober
We gaan vandaag naar Wahweap Campground in Page, waar we 4 nachten gaan verblijven. Eerst gaan we langs het Paria rangerstation om te proberen permits voor The Wave (North Coyote Buttes) te krijgen. Via de internetloterij is het niet gelukt en nu is onze enige optie om mee te doen aan de loterij voor twee van de permits die ter plaatse verloot worden. Afhankelijk van het aantal belangstellenden is de kans op succes groter of kleiner. Er worden slechts 10 permits afgegeven en er zijn vandaag 80 belangstellenden. En wij behoren helaas niet tot de gelukkigen. Wij troosten ons echter wel met het feit dat het ons in 2008 wel is gelukt en dat we gisteren erg veel mooie zaken hebben gezien. Dus helaas, maar niet getreurd.
Hierna rijden we door naar Page om de door ons gereserveerde Jeep op te halen. Het is een rode Jeep Wrangler, waar je volgens de verhuurder door de meest wilde terreinen zou moeten kunnen rijden. Loek gaat er mee rijden.
We parkeren de camper bij de Walmart (meer dan genoeg ruimte), drinken daar bij Subways een 'small coffee' en gaan vervolgens met de Jeep op pad. We hebben een leuke tocht op het oog via de Smoky Mountain Road en vervolgen via een paar andere ongeplaveide wegen terug. De rit over de onverharde Smoky Mountain Road is heel mooi en levert voor de Jeep geen echte problemen op. Anders wordt het op de aansluitende weggetjes, waar de weg alsmaar slechter wordt. Tot onze verbijstering zien we op een gegeven moment een camper van Cruise America staan. Hoe daar die komt is ons niet echt duidelijk en volgens zijn huurcontract mag hij daar ook helemaal niet komen; als hij vast komt te zitten heeft hij pas echt een probleem. Op het punt waar die camper niet verder kon, konden wij wel doorrijden. De weg (voor zover je daar al over kunt spreken) werd echter alsmaar slechter en werd voor ons als onervaren jeeprijders op een gegeven echt te dol zodat we besloten om te keren. Want wat je niet echt wilt is hier vast komen te zitten op een plek waar nauwelijks andere mensen langs komen. Bovendien was er voor regen gewaarschuwd en als dit soort wegen nat wordt zijn ze al helemaal niet meer te berijden.
Terug bij de grote weg (Highway 89) besluiten we nog een uitstapje te maken naar White Rocks View bij Church Wells. Ook dat gaat over een 'dirtroad', maar dat was alleszins te doen totdat we bij een rivierbedding kwamen waar de weg geheel was weggespoeld. Dus ook hier moesten we rechtsomkeert maken. In ieder geval hebben we wel de rijeigenschappen van de Jeep kunnen uittesten en gezegd moet worden: hij kan veel.
We gaan terug naar Page om de camper op te halen en naar ons plekje op Wahweap Campground te gaan. Het terrein ligt in Glen Canyon National Park en het ligt erg mooi. We hebben een mooie geasfalteerde plek voor de camper en zijn van alles voorzien. Hier blijven we 4 nachten om van hieruit diverse uitstapjes te maken.