4 oktober
Vandaag gaan we met de Jeep op pad. De weersvoorspellingen zijn voor de rest van de week nogal wisselvallig. Zo wordt er regen en aan het einde van de week mogelijk sneeuw in de hogere gebieden voorspeld. Een en ander houdt dan onder meer in dat uitstapjes naar slotcanyons worden afgeraden omdat die, als het gaat regenen, binnen de kortste keren volledig onderlopen. En als je dan in zo'n slotcanyon zit kun je werkelijk geen kant uit. Ook voor het rijden op onverharde wegen wordt gewaarschuwd: sommige wegen veranderen in een kleddernat klei-oppervlak, waar de banden van je auto totaal geen grip meer hebben.
's-Ochtends vroeg ziet het er echter allemaal nog redelijk uit, dus besluiten het erop te wagen. Onze eerste bestemming is de Coal Mine Canyon, zo'n 160 km ver in het Navajo Indian Reservation. We rijden over Highway 89 en 160 naar Tuba City, waar we koffiepauze houden en de Jeep voltanken. Hij is namelijk niet bepaald zuinig en als je van plan bent een verlaten gebied in te gaan is het verstandig om te zorgen voor voldoende benzine. Opvallend is dat hier overal langs de weg stalletjes staan waar men Indiaanse curiosa verkoopt. De borden waarop de waren worden aangeprezen doen allemaal nogal knullig aan, maar de logo's van Mastercard e.d. zijn doorgaans goed te herkennen. Tijdens de koffiepauze in Tuba City valt ook het Indiaanse uiterlijk van de mensen op. We zijn hier dus duidelijk in het gebied van de Navajo's.
Hierna rijden we verder via Highway 264. Dankzij de beschrijving van Steffen Synnatschke, die ik op het internet had aangetroffen, was het punt waarop we de weg moesten verlaten duidelijk herkenbaar. Zo wees hij op een grote windmolen die van verre zichtbaar moest zijn en jawel, precies op het goede punt verlieten wij de weg om een kleine, onverharde, weg op te gaan. De windmolen was slechts een paar honderd meter van de harde weg verwijderd maar daar was nog geen spoor van een canyon te bekennen. Totdat we een paar picknicktafels ontdekten en jawel: daar ontvouwde zich een geweldig imposant schouwspel. Een grote, diepe, kloof met de meest bizarre formaties lag aan onze voeten. Als je niet weet dat het er is zou je het nooit vinden want het omliggende landschap, dat uit grote vlaktes bestaat, verraadt nergens de aanwezigheid van zo'n diepe kloof.
We nemen hier uitgebreid de tijd om rond te kijken en foto's te maken. Het is half bewolkt en dat heeft het grote voordeel dat het licht heel mooi op canyon schijnt. Werkelijk een heel uniek schouwspel, dat doet denken aan de veel bekendere Bryce Canyon waar we al eens eerder geweest zijn. Het grote verschil is dat we deze canyon nu helemaal voor onszelf hebben, er is verder werkelijk niemand te bekennen. En permits of dat soort zaken: geen sprake van. Er staan nergens borden dat het verboden terrein is; sterker nog er staan diverse uitnodigende picknicktafels. Alleen jammer dat het veel te hard waait om hier gebruik van te kunnen maken.
We besluiten onze weg te vervolgen naar de Blue Canyon. Daarvoor moeten we een stuk verder over Highway 264 om op een gegeven moment af te slaan naar een onverharde weg, Indian Route 6660, die later overgaat in Indian Route 7. Die moeten we gedurende zo'n 23 km volgen. Het weer blijft dreigen, maar tot nu toe blijft het droog. Op die onverharde weg komen we niemand tegen. De toestand van de weg is redelijk zodat we aardig kunnen doorrijden. Al begint de Jeep door de soms modderige passages behoorlijk onder de bagger te zitten. En plotseling doemt dan ons reisdoel op: wederom een gebied met de meest bizarre formaties. En alles is weer heel anders dan we tot nu toe gezien hebben. Overigens is over deze locatie in het verleden nogal geheimzinnig gedaan. Nergens was te vinden waar het lag en de indianen zouden niet willen dat hier veel mensen zomaar zouden rondlopen. Met enige moeite is nu wel achter de precieze ligging te komen, maar je moet er wel moeite voor doen. En je moet ook de nodige moeite doen om hier te komen, het is volgens mij niet te verwachten dat het hier platgelopen gaat worden door horden toeristen.
We nemen ook hier de tijd om rond te kijken en foto's te maken. Helaas moesten we echter eerder naar de auto terug dan we hadden gewild omdat het inmiddels was begonnen te regenen. En voordat het echt los zou barsten leek het ons verstandig om onze weg over de (nog altijd onverharde) Indian Route 7 te vervolgen. We waren op dat moment nog ruim 21 km van de grote weg verwijderd en we wilden daar toch maar zo snel mogelijk naar toe. Maar gelukkig hebben we toch het een en ander van dit fraaie natuurverschijnsel gezien en hebben we ook nog voldoende zonmomenten voor de foto's gehad.
Via Highway 160, 98 en 89 rijden we terug naar Page onder een alsmaar dreigender wordende hemel. In Page doen we nog even de Wal-Mart voor wat boodschapjes aan en gaan daarna terug naar ons mobiele huis. We kijken onder het genot van een biertje voldaan terug op een mooie en goed bestede dag. En inmiddels ging het steeds harder waaien en regenen, zodat de BBQ er voor vandaag niet in zit. We hebben echter nog wat 'Hungry-Man' maaltijden in de diepvries liggen...