Saguaro National Park

26 september
Vandaag verlaten we Silver City, na een kort bezoek aan Walmart, voor een dag etappe naar Tucson in Arizona. Het is een lange rit, maar het grootste deel van de reis gaat over de Interstate 10, waar we lekker door kunnen rijden met een vaartje van 70 mijl (110 km). In Arizona geldt een andere tijdzone en kan de klok een uur terug, waardoor onze dag een uur langer is. En dat is prettig omdat Loek had voorgesteld een bezoek te brengen aan het Pima Air and Space Museum in Tucson, waar we min of meer langskomen. Dat het rijden met de camper doorlopend opletten geblazen is blijkt wel uit het feit dat ik bij het verlaten van de Interstate voor het museum verrast werd door een vrachtauto die vlak achter me zat en rechts lang de camper wilde komen. Wij moesten echter ook naar rechts en dat gaf even wat spannende momenten. Ging goed, maar het hield me toch wel even bezig.
Het museum bestaat uit een aantal grote hangars waar allerlei vliegtuigen zijn opgesteld. Plus een groot buitenterrein waar nog veel meer vliegtuigen staan, waaronder 2 afgedankte vliegtuigen (Airforce 1) van de presidenten Kennedy en Johnson. We deden dit met zo'n toeristen voertuig. De bestuurder ratelde een uur lang allerlei wetenswaardigheden (althans voor de liefhebber) over de vele vliegtuigen waar we langskwamen. Vooral typenummers, jaartallen en afmetingen. Toen we uitstapten duizelde het nog. Hierna vonden we dat het tijd werd om naar onze camping te gaan.
Via internet had ik een mooi gelegen plek gevonden, vlakbij Saguaro National Park. De camping heet Gilbert Ray campground en het ligt werkelijk fantastisch. Een beheerder is er niet, je moet zelf een plek uitzoeken en het geld in een envelop doen. Die envelop gooi je dan bij het kantoor in de bus en het reçu hang je bij je uitgekozen plek op. We staan midden tussen de cactussen; werkelijk een geweldige plek. En er is zowaar nog een elektra-aansluiting ook. Water en afvoer zijn er niet, maar daar kun je elders op de camping in voorzien. En internet is er ook niet. Al met al: een bijzondere plek!

27 september
Na een buitengewoon rustige nacht heerlijk buiten ontbeten. We gaan vandaag weinig kilometers maken omdat alles wat we willen bezoeken heel dichtbij is. We gaan eerst naar het Arizona -Sonora Desert Museum waar we uitgebreid rondkijken. Eerst met een gids die heel veel interessante dingen vertelt over het leven in de Sonora woestijn. Het museum is prachtig aangelegd. Werkelijk alle soorten vegetatie worden hier getoond. Ook de dieren die hier leven worden in een zo natuurlijk mogelijke omgeving hebben een plek. Ook hebben we een lezing bezocht over een Gila monster (een soort grote hagedis) en een ratelslang. De beesten werden levend getoond en besproken. Ook interessant. Alles bij elkaar was het bezoek aan dit museum zeer de moeite waard.
Hierna gingen we op weg naar de Old Tucson Filmstudios, waar diverse westerns zijn opgenomen. Helaas bleek dit om een of andere reden gesloten, zodat we dit helaas aan ons voorbij moesten laten gaan.
Maar niet getreurd: het Saguaro National Park stond ook nog op ons wensenlijstje. In Tucson zijn er twee parken met de naam Saguaro: Oost en West. Het oostelijke park hebben we in 2008 bezocht, nu is het westelijke park aan de beurt. Eerst bezoeken we het visitor centre en daar wonen we een lezing bij over de roadrunner, een vogel die hier in thuishoort. Intussen was het ook begonnen te regenen, zodat het goed uitkwam om een binnenprogramma te doen. Toen we buiten kwamen viel ons de bijzondere geur van de natte beplanting op. Het regende nog steeds een beetje zodat we besloten een rondrit door het park te maken. De camper is nu duidelijk in het nadeel omdat veel wegen die deel uitmaken van de door ons beoogde rondrit niet geschikt zijn voor ons voertuig. Als er borden staan dat een weg niet toegankelijk is voor voertuigen zwaarder dan 12.000 lbs (circa 5 ton) moeten wij daar met ons slagschip van 18.000 lbs (circa 8 ton) dus niet op gaan. En ook zijn er trailheads (vertrekpunten van wandelingen) met een parkeerterreintje dat onze camper in zijn geheel in beslag zou nemen en dat vinden we niet zo netjes. Maar uiteindelijk hebben we toch een geschikt parkeerplekje gevonden bij de zgn. 'Desert Discovery Nature Trail', waar we nog een mooie korte rondwandeling tussen de enorme saguaro cactussen maken.
En dan is het weer tijd om terug te gaan naar ons plekje op Gilbert Ray Campground. Een welbestede dag!

28 september
Wederom een heerlijk rustige nacht gehad, zij het dat we midden in de nacht het huilen van een groep coyotes hoorden. Heel bijzonder en iets dat je een echt buitengevoel geeft. 's-Morgens sprak ik een paar kampeerders die hier in een tentje sliepen en die vroegen mij of ik ook de coyotes gehoord had. Zij voelden zich in hun tentje wat minder op hun gemak...
Vandaag weer een lange reisdag. Eerst nog een mooie rit door Saguaro National Park, voor $ 100 getankt en daarna op naar de Interstate 10. De rit over de snelwegen door Phoenix is zenuwslopend. Zes rijstroken naast elkaar, verkeer links en rechts, snelheidsbeperking in de gaten houden, borden over rijstroken die ik moet aanhouden en een TomTom in de gaten houden. Ik moet zeggen dat ik erg blij was toen we Phoenix achter ons hadden gelaten. We vervolgen onze weg via de Interstate 17. Voor de lunch stoppen we bij toeval bij het Pioneer Arizona Living History Village. Een leuk openluchtmuseum dat we in de verzengende hitte hebben bezocht. Eigenlijk een goedmaker voor het feit dat we gisteren de filmstudio's van Old Tucson hebben gemist. Het museum bestaat uit diverse bouwsels uit het wilde westen zoals een saloon, kerk, sheriffs office, begrafenisondernemer enz. Heel aardig. Leuk is ook dat ik op veel plekken korting krijg vanwege mijn seniorenstatus. Bij dit museum heette dat 'vintage'. Nu denk ik bij de term 'vintage' meestal aan wat anders, maar toch...
Tenslotte op weg naar onze camping in Camp Verde, Krazy K geheten. De camping ligt pal aan de Interstate 17; het contrast met afgelopen nacht kon nauwelijks groter zijn. Maar goed, het is maar voor 1 nacht en na een dag rijden ben ik ook wel blij dat alles is geïnstalleerd en even het verstand op 0 kan zetten. En jawel: ook hier krijg ik als senior een korting van $ 5. We staan hier voor $20, alle aansluitingen inbegrepen.
Dan nog wat antwoorden op reacties die op onze weblog gedaan zijn. De boordcomputer in de cockpit waar Jan Roeleveld het over heeft is het schermpje van de achteruitrij camera. Het moge duidelijk zijn dat alle middelen om je uitzicht bij het manoeuvreren welkom zijn. En dan nog blijft het noodzakelijk dat de bijrijder hierbij helpt. En ook is mij niet altijd duidelijk wat de handgebaren van Loek precies betekenen, hetgeen regelmatig nader moet worden toegelicht om de camper schadevrij te houden.
Wat het boodschappen doen betreft: we hebben inderdaad diverse kortingspassen van de diverse winkelketens. Scheelt zo weer wat dollartjes... Wat bier betreft: we zitten tot nu toe aan de Budweiser om te beginnen. Daarna gaan we over op de wijn. Handig uit zijn 5 liter pak. Het uitklaptafeltje naast het fornuis hebben we tot wijnbar verheven..

White Sands National Monument en Silver City

22 september
Vandaag weer een reisdag. Via Highway 285 rijden we verder naar het zuiden door eindeloze vlaktes. Wat is het hier verlaten! Af en toe zie je een bord 'schoolbus stop ahead', maar je vraagt echt af waar die kinderen vandaan moeten komen. Je moet hier ook goed je benzinemeter in de gaten houden, want als je langs zo'n weg zonder benzine komt te staan heb je echt een probleem. Praatpalen zijn hier niet en bereik van mobiele telefoons buiten de bewoonde wereld is er evenmin. Je moet dus niet met tanken wachten tot je tank bijna leeg is. Middenin de woestenij, op de kruising met Interstate 40, komen we een stopplaats tegen met een tankstation en een winkel met allerlei Indiaanse souvenirs. En een diner waar je koffie en dat soort zaken kunt krijgen. Het ligt aan de bekende 'route 66', wat te herkennen is aan de nostalgische afbeeldingen. En hier hebben we dus getankt en koffiepauze gehouden. Overigens lust de camper wel een flinke slok. Je tankt hier vaak met je creditcard en dan stopt het als je op $ 100 zit. Dan heb je ongeveer 100 liter en dan zit de tank nog niet vol, zodat je eerst $ 100 moet afrekenen om vervolgens verder te tanken.
Daarna weer verder. In het plaatsje Corona stoppen we voor de lunch. Het is een stadje dat herinneringen aan het wilde westen oproept. Er hangt een bord 'museum' en het lijkt ons wel leuk om dat te gaan bekijken. De deur is echter gesloten en ook op het aangegeven sleuteladres krijgen we geen gehoor. Maar de tuin naast het museum mogen we zo inlopen en daar treffen we een oude brandweerauto, een smidse en een distilleerderij uit ver vervlogen tijden aan. Ook wel erg leuk.
Een stukje verder merk ik dat ik vermoeid begin te raken en om te voorkomen dat ik in slaap val maken we in Carrizozo, een plaatsje van zo'n 1500 inwoners, een korte wandeling. Het lijkt wel of hier de tijd heeft stil gestaan. Er staat een Masonic Temple (Vrijmetselaarsloge), iets wat je hier al helemaal niet zou verwachten. Verder wat winkeltjes en een soort bar waar even naar binnen gegaan. De eigenaar (althans degene die ons hielp) was hoog bejaard en maakte, in combinatie met het bijzondere interieur van de bar, dit tot wel een heel bijzondere pauze. Hij ging maar wat graag op de foto terwijl hij van zijn eigen ijs stond te proeven. Dit soort pauzes geeft wel een leuke kijk op het leven hier in het verre westen.
Tenslotte door naar Alamogordo. We doen daar eerst nog wat boodschappen. En ook kopen we een pak wijn, gezellig voor bij de BBQ. Elke staat heeft zo zijn eigen regels waar het gaat om de verkoop van alcohol. In Colorado moet je daarvoor in speciale winkels terecht, in New Mexico staat het gewoon in de supermarkt. Bij de kassa wordt er echter wel (door een supervisor)naar een legitimatie gevraagd. Op mijn vraag waar dat toe diende was het antwoord dat men moet controleren of je meerderjarig bent. Ik voelde me zeer gevleid dat men daar een legitimatie voor nodig had...
Tenslotte naar de camping, camper geïnstalleerd, bier gedronken, barbecue en naar bed.

23 september
Vandaag staat een bezoek aan White Sands National Monument op het programma. Dit is een van de grootste gebieden met gips zand duinen ter wereld. Het is heel bijzonder. Een zonnebril heb je hier echt hard nodig, zo fel is het witte zand. Het lijkt wel of je door een sneeuw landschap rijdt. Alleen de temperatuur geeft aan dat het beslist geen sneeuw is.... Vlakbij dit park ligt een grote luchtmachtbasis en ligt ook het terrein waar de spaceshuttle wel eens landde. Het park kan gesloten zijn als men met oefeningen bezig is, maar tijdens ons bezoek was dat niet het geval. We bezoeken eerst het visitor centre en bekijken daar een mooie film over het park.
Vervolgens het park in om een mooie wandeling door de duinen te maken, de 'Alkali Flat Trail'. Een hele mooie tocht van zo'n 8 kilometer. Dat lijkt op zich niet zo veel maar door het zand en de alsmaar verder oplopende temperaturen is het toch een hele inspanning. Maar het is absoluut de moeite waard. De wandeling duurt ruim 3 uur.
We rijden hierna terug naar Alamogordo om een bezoek te brengen aan het New Mexico Museum of Space History. Hier krijg je een beeld over de geschiedenis van de Amerikaanse en Russische ruimtevaart. Er staan veel modellen van motoren en raketten, ruimtepakken en meer van dat soort zaken. In simulator kon je de shuttle laten landen. Bij mijn poging sloeg het ding te pletter, Loek kreeg complimenten dat hij de shuttle zo keurig aan de grond had gezet. Naast het museum staat een IMAX theater, waar we een mooie film over het verkennen van grotten over de wereld hebben gezien.
Al met al een goed bestede dag en tijd om terug te gaan naar de camping, het bier, de BBQ en de wijn.

24 september
Vandaag een rit van zo'n 300 kilometer naar Silver City. We rijden wederom door eindeloze vlaktes, passeren raketbases van de NASA en verder is het alleen maar woestijn zo ver als het oog reikt. Ergens halverwege maken we een stop bij een reusachtige Walmart supermarkt. Een gemiddeld filiaal van Albert Heijn is er niks bij. In alle supermarkten die wij tot nu toe bezocht hebben doen de kassamedewerkers je boodschappen in plastic tasjes. Die hangen aan een soort draaimolentje en als de kassamedewerker aan een volgend zakje begint mag je het laatste zakje in je kar doen.
Ze verkopen er letterlijk alles: niet alleen de gewone boodschappen, maar ook kleding, elektronica, computers, mobiele telefoons, noem maar op. Het enige waar hier niet is aan te komen is een simpele sim kaart voor een telefoon, zodat we hier wat makkelijker in de USA zouden kunnen bellen. Wel complete pakketten met telefoon en oplader, maar mijn verzameling opladers is wat mij betreft nu wel verzadigd. Tegen 14.30 uur komen we op Rose Valley RV Ranch aan. De reservering met mijn naam lag al klaar. We hebben een mooi plekje. Alleen jammer dat we hier geen BBQ mogen doen vanwege de droogte. Neemt niet weg dat we toch heerlijk kunnen buiten zitten aan onze eigen tafel met stoeltjes; de camper is werkelijk van alle gemakken voorzien!

25 september
Ons plan was om vandaag een wandeling te gaan maken in de buurt van Silver City. Daarvoor moesten we een stuk rijden in de richting van Pinos Altos om bij een trail te komen. Maar bij Pinos Altos werden we door borden gewaarschuwd dat het verderop een 'mountain road' zou worden en dat grote voertuigen geadviseerd werd om een andere route te nemen. Ook de campingbeheerder had ons hier al op gewezen. Het leek ons dus niet slim om verder te rijden en onszelf in de problemen te brengen. Daarom keren we maar terug naar Silver City om de stad bekijken.
We bezoeken dus Downtown Silver City, het historische centrum van de stad en heel aardig om te bekijken. Omdat het zondag is, is er niet veel leven op straat en dat is dan wel weer jammer. De gebouwen in het oude centrum dateren van het begin van de 20^e eeuw en dat is voor Amerikaanse begrippen vrij oud. We brengen een bezoek aan het Silver City Museum. Een alleraardigst museum, dat een beeld geeft van Silver City en met name van haar geschiedenis. Veel dingen die je er ziet doen beslist denken aan de wildwest films die we allemaal wel kennen. Alleen hier is het werkelijkheid geweest. Silver City heeft haar bestaan vooral te danken aan de zilvermijnen die hier in de omgeving waren. Daar is nu niet veel meer van over, maar resten zijn nog steeds hier en daar zichtbaar. Wat ook opvalt, zijn de kleurige muurschilderingen. Echte kunstwerken om te zien. We drinken koffie in een prachtig café, dat ook meer dan 100 jaar oud is. Heel mooi.
‘s-Middags maken we een rit naar Leopold Vista, een picknickplaats zo'n 80 kilometer van Silver City verwijderd. Hier hebben we een heerlijke lunch met een mooi uitzicht over Gila National Forest. En daarna weer terug naar Silver City voor het gebruikelijke ritueel (camper aankoppelen, bier, internetten, BBQ...)

Great Sand Dunes en stoomtrein

19 september
Vandaag een reisdag. We verlaten ons mooie plekje (de afgelopen nacht stonden we overigens alleen op de camping) en gaan op weg naar het zuiden. Het rijden in de camper begint intussen aardig te wennen. Belangrijk is dat je goed in je spiegels kijkt en dat je zorgt dat die heel goed zijn afgesteld. En ook moet je er aan wennen dat je zo nu en dan ook de verkeersregels voor vrachtauto's volgt. Zo stonden er op de Interstate door Denver (een ontzettende heksenketel!) op bepaalde plaatsen borden 'trucks keep middle two lanes'. Heb ik ook maar gedaan, bleek verderop maar goed ook: dat had maken met viaductbogen over de weg en die waren op de meest linker en rechterbaan toch iets te laag voor onze camper....
Voorbij Denver werd het allengs rustiger en kunnen we op de cruise control rustig onze weg vervolgen.
Overigens nog een voordeel van het rijden in een camper: je uitzicht wordt niet verpest door langzaam rijdende campers voor je....
Ons reisdoel voor vandaag is de KOA camping in Colorado City, een mooie stop na ruim 325 kilometer. Dit keer een zgn. 'full hookup': aansluitingen voor elektriciteit, water en afvoer. 's-Avonds genoten van een barbecue(waar Loek zijn pyromane driften op kwijt kon...) voor ons rijdende huis.

20 september
Vandaag een wat kortere etappe omdat we tijd willen hebben om op onze bestemming Great Sand Dunes National Park and Preserve rond te kijken. Onderweg in Walsenburg wat boodschapjes gedaan en tot onze verassing een echte espresso (in een kopje!) kunnen drinken. Het is overigens opvallend hoe snel en hoe makkelijk je hier contact met de mensen maakt. En overal zijn ze even vriendelijk en hulpvaardig. Komt misschien soms wat overdreven over, maar wij vinden het erg aangenaam.
Een prachtige rit over lange, kaarsrechte wegen. Rond het middag uur komen we aan bij de camping OASIS, vlak bij Great Sand Dunes. Een plekje gereserveerd voor de komende nacht en daarna door naar het park. Daar meteen maar een Nationale Parkpas gekocht zodat we alle volgende parken tijdens deze reis kunnen bezoeken. Leuk is ook dat je bij ieder park een folder met kaart en uitgebreide informatie krijgt. Een bezoek aan het Visitor Centre is altijd een goed begin voor een bezoek aan een park. De zandduinen, waar het park zijn naam aan ontleent, zijn heel bijzonder. Vooral door het wisselende licht vanwege de wolken die zorgen voor een mooi lichtenspel.
We maken een zeer inspannende tocht naar een van de hoogste (225 meter) duintoppen. Het mulle zand maakt de tocht omhoog niet echt eenvoudig, maar eenmaal boven is een geweldig uitzicht onze beloning. En een goed gevoel dat we zo lekker inspannend bezig zijn geweest.
Daarna terug naar de camping, waar we een mooi plekje hebben met uitzicht op de duinen. Het avondlicht over de duinen is prachtig.

21 september
Vandaag weer een lange reisdag. Bij Antonito kijken we rond bij het depot van de Cumbres & Toltec Scenic Railroad. Toevallig stond er net een trein klaar om te vertrekken; dat was dus genieten, vooral voor Loek dus. Daarna door naar de KOA Camping bij SantaFe, waar we rond 15.00 uur aankomen. De camping ligt wat ver buiten de stad, waardoor we er helaas niet toe komen om de stad te gaan bekijken.

Het avontuur is begonnen!

Vroeg in de ochtend van 16 september komt de taxi voorrijden en rijden we zonder files naar Schiphol. Inchecken was snel gepiept, daarna ontbijt op Schiphol, rondkijken op het panoramaplatform en tenslotte naar de gate voor het instapcircus. Alles tot nu toe geheel volgens schema. Op het moment dat iedereen zat het gebruikelijke welkomstpraatje van de piloot, nu echter gevolgd door de mededeling dat er een brandstoflek was onder een van de vleugels en dat dat eerst moest worden opgelost voordat we konden vertrekken. En dat betekende volgens zijn schatting een vertraging van minstens een uur. Daarmee was meteen onze nieuwsgierigheid naar de werkauto met monteurs onder de vleugel bevredigd.

Omdat we volgens ons vluchtschema op Houston, waar we moesten overstappen, ruim 4 uur moesten wachten op onze aansluitende vlucht was een vertraging van een uur niet zo'n probleem. Maar het ging allemaal toch wat langer duren; uiteindelijk vertrokken we ruim 3 uur later en we zagen onze aansluiting in Houston in de gevarenzone komen. De vlucht zelf verliep zonder problemen (er spoten geen stralen kerosine van de vleugels) en op Houston bleken we uiteindelijk nog 1 ½ uur de tijd te hebben voor onze aansluiting. Maar dan moest de grenscontrole wel meezitten, want dat kan nog wel eens een tijdje duren (vingerafdrukken, irisscan, diverse vragen beantwoorden). Maar ook dat viel uiteindelijk mee. Met het nodige haastwerk konden we uiteindelijk onze oorspronkelijke aansluiting toch halen. Maar dit maakt het begin van de vakantie niet echt onstpannen...

‘s-Avonds rond half acht waren we dan toch eindelijk in Denver. Maar wat een gigantisch grote luchthaven is dat! We moesten enorme stukken lopen en ook nog een stuk met een treintje om bij de bagageband en de aankomsthal te arriveren. En jawel: onze koffers kwamen uit de ingewanden van het vliegveld op de bagageband terecht. Vervolgens met de hotelshuttle naar het Comfort Inn Hotel, waar de receptioniste een mededeling voor ons had: de camperverhuurder had gebeld met de mededeling dat onze camper nog niet beschikbaar was maar dat ze ons toch op de afgesproken tijd zouden ophalen om een en ander door te nemen. We waren op dat moment veel te moe om ons daar druk over te maken; we wilden gewoon naar bed.

De volgende ochtend was de wagen van Moturis stipt op tijd bij het hotel om ons naar het verhuurstation te brengen. De bestuurster begon meteen met het verhaal dat onze camper er niet was vanwege het simpele feit dat de vorige huurder gewoon niet was komen opdagen. Maar we moesten ons geen zorgen maken: men zou hoe dan ook voor een oplossing zorgen. Aangekomen bij het verhuurstation wederom ontelbare excuses. Men had echter inmiddels contact gehad met de vorige huurder; die had beloofd om rond acht uur de camper in te leveren. Wij werden intussen gebracht naar het plaatselijke winkelcentrum zodat we alvast boodschappen konden doen. Daar waren we rond half elf mee klaar en dus lieten we ons toen maar weer ophalen. Voor de 2^e keer aangekomen bij de verhuurder bleek onze camper net binnen gekomen te zijn, dus niet rond acht uur zoals beloofd. Men ging er meteen mee aan de slag om ons gauw op weg te helpen. En uiteindelijk konden we dan ‘s-middags rond een uur of twee op pad.

En wat is het dan weer wennen om met zo'n groot bakbeest in een vreemde omgeving op weg te gaan. Maar uiteindelijk gaan we dan toch echt op pad! De TomTom had ik thuis al voorzien van de diverse plekken waar we naar toe willen. En dat blijkt reuze handig te werken: een nederlands sprekende TomTom die ons over het Amerikaanse wegennet loodst.

Onze eerste kampplaats is Hermit Park, vlak bij Estes Park in het Rocky Mountain National Park. Vooraf had ik geprobeerd om voor onze camper een plek te reserveren, maar omdat het weekend is, is me dat niet gelukt. Maar onze plek in Hermit Park blijkt een verrassend mooie plek te zijn. Midden in het bos, heel erg rustig en mooie ruime plaatsen. Er zijn alleen geen voorzieningen, maar dat is met onze camper voor een paar dagen geen probleem.

18 september
Volgens onze eerste plannen zouden we vandaag naar Rocky Mountain National Park gaan. Maar we vinden onze plek zo fijn dat we besluiten de camper gewoon te laten staan en die als vertrekpunt voor een verkenning van de omgeving te gebruiken. ‘s-Ochtends maken we een mooie wandeling naar Kruger Rock, waar vandaan we een prachtig uitzicht over de besneeuwde toppen van de Rocky Mountains hebben. En daarna maken we een mooie wandeling naar Homestead Meadows, een plek met diverse vervallen huizen en dat soort zaken uit het begin van de vorige eeuw. Omdat we niet over een goede kaart beschikten hebben we niet alles kunnen bekijken, maar al met al was het een leuke tocht. Het weer zat ons ook erg mee. Hele dag zon, maar niet al te warm omdat er regelmatig een stevige wind waaide. Alles bij elkaar hebben we een mooie wandeltocht gemaakt in deze prachtige omgeving. Een goed begin van onze reis!